Dahlia’s en sneeuw

Protagoniste in Dahlia’s en sneeuw, de zevende roman van Kester Freriks, is de stokoude Julia Wensiez-Lankhorst. Ze lijdt aan Alzheimer en haar spraakvermogen neemt snel af. Ze leeft samen met haar echtgenoot in Mariënlo. Het dagelijks leven wordt steeds meer en meer een strijd. Ze kan de dingen niet meer benoemen of situeren. Haar angsten en frustraties groeien. Haar kinderen en echtgenoot zien met lede ogen aan hoe ze steeds verder wegzakt. Haar man schaamt zich zelfs voor zijn vrouw, als ze weer eens verdwaald is of de namen van haar kleinkinderen niet meer herinnert. Ze weigert echter pertinent een opname in een tehuis, hoe vaak haar man ook probeert haar instemming te verkrijgen.


Met veel empathie schetst Kester Freriks de gedachtewereld van deze 74-jarige dame die evenredig aan haar dementie haar eenzaamheid ziet toenemen. De dahlia’s waar de titel naar verwijst staan symbool voor de meest gelukkigste periode in haar leven. Ze zoekt naar de juiste woorden om dat geluk van weleer te benoemen maar verdwaalt in haar eigen wereld terwijl -zoals ze zelf ergens opmerkt - de stemmen in haar hoofd als vogels tegen de ruit vliegen. Af en toe neuriet ze oude liedjes of herinnert ze zich oude zegswijzen en uitdrukkingen van haar moeder. Toch ontwaart zich na verloop van tijd een beeld van haar schooljaren, haar huwelijk en haar moederschap met drie uit de kluiten gewassen zonen. Als haar man besluit dat een kunstschilder een portret van haar moet maken, krijgt ze letterlijk een verstild en roerloos alter ego. Het lijkt alsof haar eigen familie haar al symbolisch begraven heeft, terwijl ze in gedachten steeds weer naar haar jeugdjaren fladdert. Gehuld in een wit kleed en met zwarte handschoenen poseert ze tegen een zwarte achtergrond, schijnbaar apathisch te wachten op de penseelstreken van de schilder.

Zwart-wit is een motief die in deze herfstige roman wel vaker terugkomt, met uiteraard de sneeuw als ultiem symbool voor het grote vergeten. Vrolijk word je er niet van deze klaagzang over ouderdom en dementie, die verder gaat waar de Nederlandse singer-songwriter Spinvis in zijn ontroerende lied ‘Voor ik vergeet’ eindigde. Kester Freriks’ conclusie is ondubbelzinnig: dementerende mensen worden te vroeg afgeschreven. Zijn portret van een ontredderde ziel laat ondanks de milde en lyrische toon een bittere nasmaak achter.

Paperback | 140 Pagina's | Uitgeverij Conserve
ISBN10: 9054292571 | ISBN13: 9789054292579
bestellen