In memoriam Frank Vandenbroucke (1974-2009)

'Ik weet waar ik sta. Ik kom van nergens'.

Wakker worden met het radionieuws en de eerste herfstkilte. Ik had hetzelfde met het nieuws over de dood van François Sterchele (1982-2008): iets onwezenlijks, alsof je het niet echt gelooft dat bekende sportfiguren zo jong kunnen overlijden. Nu is het dus de beurt aan wielergod Frank Vandenbroucke, overleden tijdens een vakantie in Senegal op 34-jarige leeftijd. VDB was een van mijn favoriete renners in het peloton, ook na zijn zoveelste mislukte comeback. Hij was wellicht de minst Belgische Belg, maar een Europeaan in hart en nieren. Hij had de stijl van een Italiaan, de bluf en bravoure van een Nederlander en de arrogantie van een Fransman. Misschien had hij met de nuchterheid en werkkracht van een flandrien nog een pak meer wedstrijden gewonnen. Zijn palmares is weliswaar mooi maar in verhouding tot zijn talent toch te mager. Zijn overwinning in Luik-Bastenaken-Luik van 1999 blijft echter in het collectieve geheugen gegrift. In een perfecte wereld zou Il Bimbo d´oro de Tour de France enkele keren gewonnen hebben, nu kon hij al die mooie beloften nooit helemaal waarmaken. Het was met vallen en opstaan dat hij zijn carrière verder zette. Zijn fratsen, levensvreugde maar ook zijn depressies en cokeverhalen hielden hem in de spotlights. De vrolijkste grappenmakers zijn echter ook vaak de wanhopigste zielen als het succes verdampt. Frank VDB is niet meer. Het peloton verliest een van zijn kleurrijkste renners. “Ik ben God niet” luidde de titel van zijn autobiografie, maar op begenadigde dagen scheelde het toch niet veel. R.I.P. Frank.

Online rouwregister