>
- Link ophalen
- X
- Andere apps
Popmuziek is voor de leeghoofdigen. Blurred lines. Wie plagieert wie? Het maakt mij allemaal niets uit zolang er nog af en toe verstilde, atmosferische popalbums verschijnen die zo mooi klinken dat ik er amper woorden voor vind. The Weight of Spring van The White Birch. Noorse fluisterpop even ongrijpbaar als een lentebries. Op de albumhoes een desolaat weidelandschap en een houten brug in het oneindige. Zanger-componist Ola Flottum klinkt deemoedig en warm zoals steeds. Toen ik hem sprak na zijn concert in de Cactus Club klonk hij ook zo zachtmoedig. Iemand die geen vlieg kwaad zou doen, hij had ook bibliothecaris kunnen worden. 'Wish I Could See' croont hij op het intimistisch beginnende, maar orchestraal helemaal openbloeiende Mother. Een wintertuin die een metamorfose ondergaat, de eerste vlinders die voorbij fladderen, een lieveheersbeestje op het raam, vogels die meeschuifelen met de spaarzame piano-akkoorden. Solid dirt is een ontroerend en wonderlijk duet. Lantern verscheen eerder als single en doet niet onder. Afsluiter Spring herinnert aan het allerbeste van Talk Talk en is een ode aan de eerste zachte lentedagen. Wie aan onthaasting toe is, moet niet langer zoeken. Haal The Weight of Spring in huis. De lange winter is voorbij.