Mother Town Hall

De druilerigste regen ter wereld, een zoveelste kop koffie en nieuwsberichtjes in de marge die me doen opschrikken. Rif-Raf, het muziekblad is niet meer. Ik las dat blad trouw elke maand sinds 1989. Dingen waarmee ik ben opgegroeid verdwijnen een voor een. Gelukkig is er een verse lading muziek met nieuwe plaatjes van Red Hot Chili Peppers, P..J. Harvey, Radiohead, Bonnie Prince Billy en Spain. Ook krasse oudjes als Iggy Pop, Paul Simon en Bob Dylan geven geen krimp en blijven productief. Een fascinerend debuut ook van Minor Victories, nieuwe supergroep met leden van Slowdive, Editors en Mogwai. Maar de release die me het meest pleziert komt van die andere popveteraan: Bill Pritchard. Een muzikale vriend voor het leven sinds de dag dat ik 'Angélique' voor het eerst op de radio hoorde, in het 'Orgeltje van Yesterday', een radioprogramma uit de tijd dat presentators nog zelf hun playlist mochten samenstellen. 

Bill Pritchard maakte in 2014 een verrassende maar geslaagde come-back met A Trip To The Coast . Ook de pas verschenen opvolger Mother Town Hall biedt fraaie, verhalende popsongs vol knipoogjes naar zijn eigen muzikale verleden. De sprankelende openingstrack Saturn and Co wekt herinneringen op aan Tommy&Co, het yé-yé-achtige duet met idool Françoise Hardy. Ook de andere elf tracks zijn vintage Pritchard: sprankelende gitaren, meezingbare refreinen en majestueuze ballades in een glasheldere productie van Tim Bradshaw. De klok terugdraaien kan niet maar het blijft heerlijk flaneren in de déjâ-vu boutique van deze immer mijmerende Francofiele Brit. 

  Bill Pritchard, Mother Town Hall (2016), Tapete Records