Herfstmuziek, popcultuur en nostalgie

De muziekscene anno 2017! Wat is dat prachtig al die releases van nieuwe bandjes die als padddestoelen uit de grond schieten. Ik tracht het allemaal wat bij te houden en lees met veel plezier de recensies in muziekbladen als Oor en het onovertroffen Heaven. Erg jammer om te lezen trouwens dat een van Heaven's drijvende krachten Geert Henderickx begin september overleden is. Hij had een gouden pen en was pas 64 jaar.

Met Spotify beluister ik regelmatig fragmenten uit de Albums van de Week of Oor's Playlist. Af en toe doe ik zo nog muzikale ontdekkingen. De ambient pop van Cigarettes after sex vind ik best okee als achtergrondsmuziek, maar vernieuwend is het niet. Wel schitterend vind ik Sincerely, Future Pollution, dromerige met een toets americana gekruide herfstmuziek van Timber Timbre (City Slang, 2017).

Ook de lo-fi van Tim Cohen op het album Luck Man (Sinderlyn, 2017) is erg aanstekelijk. Ik dacht tijdens mijn eerste beluistering dat 'Meat is Murder' een cover van The Smiths ging zijn, maar het is een grappige song over Cohen's ervaringen als pizzakoerier. In de song 'John Hughes' haalt Cohen dan weer herinneringen op aan de film The Breakfast Club. En zo is de brug naar de popmuziek van de jaren tachtig snel gemaakt. Want als ik heel eerlijk ben luister ik nog het liefst naar mijn oude vinyl plaatjes. Ondertussen kan ik wegdromen tijdens het doorbladeren van 1000 Record Covers (Bibliotheca Universalis). Een mooie aanwinst in mijn collectie muziekboeken.