Zelfmoordtrein naar Brussel

Ik was van plan om vandaag iets over de sympathieke Gentse low impact man te posten maar de realiteit laat zich niet zomaar negeren. Vanmorgen maakte ik een wel erg bizar staaltje van synchroniciteit mee. Het leek alsof de realiteit de literatuur wou imiteren. Ik zat helemaal vooraan in de trein rustig mijn recensieboek “Rue Fontaine d’Amour” van Jef Aerts te lezen (… ), was net aanbeland bij een surreële passage waarin de vaderfiguur zelfmoord wil plegen door van een hoog gebouw te gaan springen. Op dat moment hoorde ik een knal en leek het vervolgens alsof de trein over een bos takken aan het rijden was. In het boek liep de passage alsnog goed af, met de miraculeuze tussenkomst van twee Albanese engelbewaarders. In de realiteit was er voor deze ongelukkige ziel die zich voor onze trein gegooid had geen redding meer mogelijk. Dat macabere geluid bleef nog urenlang in mijn hoofd echoën, hoe luid ik mijn mp3-player ook zette. Het parket kwam ter plaatse en alles werd verzegeld. Pas uren later werden we geëvacueerd via Denderleeuw. Met Kerstmis in zicht blijkt het aantal gevallen van zelfmoord gevoelig te stijgen. Het leven op zijn eenzaamst. Mijn innige deelneming aan alle familie en nabestaanden van het slachtoffer.