LP van de week: Submarine Bells

Submarine Bells van de Nieuwzeelandse band The Chills klinkt bijna twintig jaar na de release nog altijd onweerstaanbaar. De plaat was een protest tegen de Franse atoomproeven in Polynesia en bevat kraakheldere popliedjes met beeldende teksten over heimwee (Part Past Part Fiction), verloren dromen en hoop. Soms hellen the Chills over naar pubrock (Dead Web) of schakelen ze een tempo hoger (Familiarity Breeds Content). De productie is perfect en Phillipps, zanger, gitarist en componist van de groep, delft de ene popparel na de andere op. Het ironisch getitelde Heavenly Pop Hit is het ultieme voorbeeld hiervan. De plaat vormt een organisch geheel. Na de uptempo songs volgen enkele wereldvreemde slows. Don’t Be Memory ademt iets magisch en surreëels uit. Het is zowel schatplichtig aan het beste van The Go-Betweens als aan The Beach Boys. De zon lijkt eeuwig te schijnen maar sombere gedachten liggen vaak op de loer. De grondtoon blijft echter altijd hoopvol en dromerig (Effloresce and Deliqueste). De titeltrack Submarine Bells sluit dit perfecte popalbum af.

The Chills - Submarine Bells
London American Recordings, 1990
LP 828 191-1