"
Alleen zij die het zelf ooit hebben gedaan, weten hoe zwaar het is om duizenden boeken te verhuizen en te rangschikken. Op het ogenblik beschik ik er ongeveer vijfduizend, en ze zijn me nog dierbaarder dan de paarden die weggaan of de wijn uit mijn kelder, die de neiging heeft te verdwijnen en waarop ik ook trots ben," liet
Anthony Trollope in de 19de eeuw in zijn autobiografie optekenen. Bijna twee eeuwen later begrijp ik perfect wat hij bedoelt. Ik heb niet alleen mijn uitgebreide boekencollectie maar ook nog eens meer dan duizendvijfhonderd cd's en enkele honderden lp's bij mekaar verzameld. Wat een werk is het om die allemaal te klasseren per genre of per artiest. Nu ik mezelf op een Spotify Premium account heb getrakteerd en zomaar muziek uit een database met miljoenen songs kan beluisteren via mijn smartphone, zit ik daar met al die plaats verslindende cd's en lp's. Af en toe tracht ik op te ruimen en te wieden in mijn collecties maar wat gaat dat toch steeds moeizaam. Drie maanden na de lancering in België telt Spotify ondertussen al driehonderdduizend gebruikers. Als reden voor deze dijkbreuk worden de naamsbekendheid, de sterke koppeling met
Facebook en het gratis Spotify-aanbod tijdens de eerste zes maanden opgenoemd. Het is simpel. Spotify is een gigantische
virtuele jukebox die het bestaan van particuliere muziekcollecties en mediatheken overbodig maakt. Het ziet er naar uit dat ik in de toekomst enkel nog met
wijn zal moeten sjouwen.
