De stilte van de sneeuw

In het met de 'Grand Prix de Littérature Policière' bekroonde Het krijsen van de bossen (1998) introduceerde Brigitte Aubert haar bijzondere heldin Elise Andriolo, een verlamde, blinde en stomme vrouw die zich tot prima detective ontpopte. In het vervolg, De stilte van de sneeuw, kan de zwaar motorisch gehandicapte Elise inmiddels met haar linkerarm bewegen, waardoor ze al schrijvend kan communiceren met de buitenwereld. Haar oom biedt haar een verblijf aan in Castaing, een wintersportplaats in de Alpen. Samen met haar trouwe verzorgster Yvette verwacht ze een verkwikkende en rustgevende vakantie. Maar nog voor het vertrek ontvangt ze een mysterieuze brief die een naderend onheil aankondigt. Een zeker Vore biedt haar een geschenk aan dat verbonden is met de moord op een jong meisje. Het is de eerste van een lange reeks moorden die van het vakantieverblijf een vreselijke nachtmerrie maken. Elise wordt het mikpunt van de psychopaat. Maar deze sterke vrouw slaat er zich moedig doorheen en betoont zich wederom bijzonder vaardig in het ontrafelen van het lugubere spel van de seriemoordenaar. Haar lichamelijke immobiliteit compenseert ze met geestelijke luciditeit en onnoemelijk veel zelfspot.

De stilte van de sneeuw is een macabere thriller waarin de spanning te snijden is. Er vloeien liters bloed en de gruwelijkheden zijn immens. Toch houdt Brigitte Aubert het verhaal knap in balans met een relativerende en humoristische verteltoon. Ze slaagt erin om de lezer voortdurend op het verkeerde been te zetten. De ontknoping van het boek is onwaarschijnlijk en bizar. Een bevestiging dat Aubert een van de origineelste en inventiefste hedendaagse Franse thrillerauteurs is.