Stilstaande trein

Het was een wel heel lange en vreemde treinrit huiswaarts. Ik was aanvankelijk nog blij dat ik nog net de trein van Knokke-Blankenberge van 18:32 kon nemen in Brussel-Zuid. Wist ik veel wat er nog op ons dak ging vallen. Nog geen twintig minuten later, in Welle, in de buurt van Denderleeuw, werd de bovenleiding losgerukt. Eerst een akelig geluid dat me aan de zelfmoordtrein van vorig jaar deed terugdenken. Dan de impact en de vonken van de kabels die op het dak van de trein terecht kwamen.

Eventjes vreesde ik dat we aan het ontsporen waren. Een vertraging van onbepaalde duur en het licht en de verwarming die na verloop van tijd uitvielen, was het directe gevolg. "Zen" trachtte ik mezelf zonder veel succes wijs te maken. Ik keek om me heen en zag mensen die onverstoord De Metro bleven lezen. Anderen begonnen nerveus te sms'en of te bellen naar het ongeduldige thuisfront. Tijd kreeg een heel andere dimensie.

Sommige wagons werden in koelkasten herschapen. Naar het toilet kon enkel als de conducteur de deur voor je open maakte. Water was er niet meer dus je kneep best je neus dicht. De civiele bescherming kwam ter plaatse en deelde dekens en warme dranken uit. De evacuatie kon pas beginnen als het elektrocutiegevaar was geweken. Uiteindelijk zaten we twee uur op de stilgevallen trein vast en ook nog eens twee uur op de dieseltrein die ons via het parallelspoor naar Gent moest brengen.

We werden onderhouden door de al dan niet ongewild ironische boodschappen van de speaker: "We hebben een klein probleempje, we komen hier niet weg, of euh misschien wel, straks, we houden jullie op de hoogte." Een half uur later de boodschap dat we een gratis, warm drankje in het buffet van Gent aangeboden gingen krijgen. En nog een uur later - toen we Gent bijna binnenreden - de melding dat de treinrit al bij al toch nog vlot verlopen was.

Dank tenslotte aan de medepassagiers die het eindeloze wachten wat vergemakkelijkten met hun goede luim. Ik trachtte zelf ook nog af en toe grappig uit de hoek te komen, maar de honger en de vermoeidheid sloegen - naarmate het later werd - toch toe. Ik dacht aan De trein der traagheid van Johan Daisne en aan het einde van de lange rit aan helemaal niks meer. Dan toch - weliswaar met uren vertraging- zen.

Meer info over deze treinproblemen @ de redactie