Race naar het einde van de nacht (column)

Niet de hoogste gezagsdragers, leden van de koninklijke familie of schatrijke oliebaronnen maar marathonlopers vormen de ware elite van deze wereld. Het enige dat je nodig hebt zijn een paar degelijke loopschoenen en de mentale kracht om je eigen lichamelijke grenzen te doorbreken. Ik was dan ook met verstomming geslagen toen ik het nieuws vernam dat marathonman Sammy Wanjiru overleden was. Na een ruzie met zijn vrouw sprong deze 24-jarige Keniaanse atleet in duistere omstandigheden van een balkon. Wanjiru was de regerende olympisch kampioen op de marathon. Hoe kan iemand die 42,195 km in 2 uur 06 minuten kan afleggen zelfmoord plegen omwille van amoureuze redenen? Ik trachtte het te begrijpen maar kon het niet. Het staat zo haaks op de wijsheid en zen die lange afstandslopers uitstralen. Wanjiru was de jongste loper die vier belangrijke marathons op zijn naam schreef. Naast de olympische marathon won hij ook in Londen (2009) en tweemaal in Chicago. Dit jaar had hij last van een knieblessure en moest hij afzeggen voor de marathon van Londen. Was dat de reden dat hij zijn koelbloedigheid verloor? Het is opmerkelijk hoe snel hardlopers die door blessures niet kunnen trainen hun vertrouwen en geduld verliezen.

42,195 is het mooiste getal dat er bestaat maar ook het genadelooste. Toen ik twee jaar geleden in Parijs mijn eerste marathon liep, doofde mijn licht na 33 kilometer langzaam uit. Zo ver had ik nog nooit gelopen. Tijdens de voorbereiding had ik twee keer een bosloop van dertig kilometer afgelegd. Het waren vooral mijn knieën die het leken te begeven door voortdurend op die harde ondergrond te bonken. Luid aangemoedigd liep ik toch door. De Parijse boulevards leken echter eindeloos. ‘We always have Paris’ was mijn hoopvolle mantra. Het mocht niet baten. Alles aan mijn lichaam smeekte om rust. Maar ik gaf niet toe. Ik moest en zou de finish halen. Uiteindelijk klokte ik af in 3 uur 30. De volgende dag kon ik mijn vriendin amper bijbenen op weg naar het metrostation. De trap afdalen kon ik tot jolijt van de omstaanders enkel op een slakkengangetje. Maar ik voelde mij gelukkiger dan ooit want ik had mijn doel bereikt, ook al was dat dan 1 uur 20 trager dan Wanjiru. Als ik straks in Luxemburg aan de start van mijn eerste nachtmarathon zal staan, zal ik nog eens terugdenken aan deze getalenteerde maar hopeloos getroebleerde lange afstandsloper. Zijn race naar het einde van de nacht is ondertussen definitief voorbij. Rust in vrede Sammy Wanjiru.

In memoriam Samuel Kamau Wanjiru (Nyahururu, 10 november 1986 - 15 mei 2011)

(column; uitgelopen hartstocht; 4)