>
- Link ophalen
- X
- Andere apps
De Nederlandse auteur Kees van Beijnum brak definitief door met Dichter op de Zeedijk, dat ook succesvol verfilmd werd. Zijn laatste roman Een soort familie werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs 2010. Voor de Literaire Boekenmaand van de Bijenkorf schreef hij in 2009 'Zoon van', een novelle over Timo, een zeventienjarige jongen die te horen krijgt dat zijn vader in koelen bloede een man om het leven bracht. Nu krijgt dit pareltje een heruitgave. Kees van Beijnum liet zich voor zijn verhaal inspireren door de ontvoering van Gerrit Jan Heijn. Eind jaren tachtig werd deze zakenman door Ferdi Elsas ontvoerd en ook vermoord. Het verhaal vangt aan in oktober 2007 als Timo op weg is naar een schoolreünie van zijn eindexamenklas. Deze gebeurtenis doet hem weer terugglijden in de tijd. Twintig jaar eerder was het dat een arrestatieteam 's nachts de eengezinswoning van zijn ouders binnenviel. Als een crimineel werd hij, samen met zijn ouders en zijn zus naar het politiebureau overgebracht. Daar kreeg de scholier het onwaarschijnlijke nieuws te horen dat zijn vader de dader was van de ontvoeringszaak die Nederland al maandenlang in de ban hield. Zijn vader werd veroordeeld en kreeg levenslang. Het nieuws sloeg in als een bom en de verwarring, schaamte en het tomeloze verdriet die het dramatische voorval veroorzaakte kon pas na jaren slijten.
Op de schoolreünie treft Timo zijn toenmalig liefje, het meisje dat bij hem sliep op die fatale avond. Met haar praat hij over wat er toen allemaal in hen omging. Zijn vader is ondertussen - na een gevangenisstraf van 20 jaar - weer op vrije voeten. Maar de gesprekken tussen vader en zoon verlopen nog steeds bijzonder moeizaam. Alle wonden blijken nog niet geheeld te zijn. Het verhaal gaat steeds verder terug in de tijd. In een achttal tijdspannes wordt een portret geschetst van een jongen die er alles aan doet zijn onafhankelijkheid te verkrijgen. Tegelijkertijd onderneemt hij een poging om zijn vader, ogenschijnlijk een intelligente en beheerste man, te doorgronden. Want hoezeer hij zich ook tracht te distantiëren, hij bleef in de eerste plaats toch vooral ook de zoon van. Door het relaas in omgekeerd chronologische volgorde te brengen eindigt de roman bijzonder ontroerend. Nooit was de vader-zoonband hechter dan in september 1997, toen de protagonist zich als zevenjarige jongen tijdens een boswandeling nog veilig en geborgen voelde. Als een herfstblad in de wind liet hij zich wegblazen. Zoon van is een subtiel gecomponeerde en poëtische novelle over een uitdeinend gezinsdrama. Antwoorden over de ware beweegredenen van de vaderfiguur zal je niet vinden maar het is een bijzonder mooie lofzang op de kracht en de overlevingsdrang van een opgroeiende tiener.
Recensie geschreven in opdracht van Vlabin-VBC en oorspronkelijk gepubliceerd in De leeswolf 2011 nr. 4