Het geluk van de sprinkhaan

Als auteur van spitsvondige dierenfabels is Toon Tellegen een witte raaf in de Nederlandse literatuur. Op zijn eentje houdt deze Nederlandse schrijver en dichter met zijn mijmerende, filosofische fabels over eekhoorns, krekels, mieren en andere bosbewoners dit genre levendig. Het leverde hem voor zijn kinderboeken een rits Gouden en Zilveren Griffels op. Maar de laatste jaren heeft de schrijver ook enkele dierenromans voor volwassenen geschreven. Met "Het geluk van de sprinkhaan" verscheen ondertussen een vierde aflevering in deze reeks. Het is opnieuw een verhalenbundel die zowel jonge als oudere lezers zal bekoren met rake miniatuurtjes over herkenbare gevoelens.

In het bejubelde 'De genezing van de krekel' was het nog een depressieve krekel die de spilfiguur was. Deze keer is het de beurt aan een sprinkhaan om de show te stelen. In een vijftigtal uiterst lichtvoetige verhaaltjes wordt het fenomeen 'geluk' ontrafeld. De sprinkhaan baat aan de rand van het bos een goeddraaiend winkeltje uit. Hij verkoopt er alles behalve 'de zon, de maan en de sterren'. Elke dag komen er dieren langs die de sprinkhaan welwillend op hun wenken bedient. Als prototype van een kleine middenstander wil hij niets liever dan dat zijn klanten tevreden naar huis gaan. Met het verstrijken van de dagen en seizoenen ontdekt de brave sprinkhaan echter dat de eisen steeds groteskere vormen aannemen. Een slak kan hij ternauwernood meer tijd bezorgen en een eendagsvlieg kan hij voldoen met een extra levensdag. 'Je bent een winkelier of je bent het niet', merkt hij schamper op. 'De dood' of 'pijn' heeft hij echter niet in voorraad. Hij piekert zich suf over zijn falende dienstverlening en sluit zijn winkel een dag om er op uit te trekken, of speelt zelf voor klant in zijn lege winkel.

In een uitgepuurde, sobere stijl schetst Toon Tellegen de evolutie die de sprinkhaan doormaakt. Zijn overtuiging dat er geen onoverkomelijke vragen zijn taant gaandeweg. Iedereen gelukkig maken blijkt een onmogelijke opdracht te zijn. Uiteindelijk zijn het de dieren die zelf verantwoordelijk zijn voor de vervulling van hun 'mensenwensen'. Met dat besef kan de brave sprinkhaan met gerust gemoed zijn winkeltje draaiende houden. Ondertussen heb je als lezer opnieuw een ontroerende en poëtische dierenroman gelezen.

Recensie geschreven in opdracht van Vlabin-VBC en oorspronkelijk gepubliceerd in De leeswolf , April, nr 3 (2012)