Het verdriet van Boston

Wakker geworden vanmorgen met het nieuwsbericht over de twee explosies tijdens de marathon van Boston. Drie dodelijke slachtoffers en meer dan honderd gewonden, waarbij zeker tien kinderen met soms zware verwondingen aan hun benen. Waanzining is dat! Ik ben nog maar pas terug van een weekje vakantie in de Alpen en ik heb meteen weer zin om mijn koffer te pakken en terug te keren naar de bergen. Marathonlopers behoren tot de aardigste mensen ter wereld, ze zijn volledig geconcentreerd op hun grote doel om 42 195 meter te lopen, zich goed bewust van zowel de menselijke mogelijkheden als de limieten. Triomf en ontgoocheling liggen tijdens deze beproeving altijd in balans, met een constante: de wilskracht tot aan de finishlijn. 

Boston was ook een van de wedstrijden die op mijn lijstje stond van nog te lopen stadsmarathons. Het is één van de oudste marathons in de wereld met een mooi heuvelachtig parcours. De finish is vlak bij Copley Square, waar de openbare bibliotheek van Boston gelegen is. Maar na deze tragedie is de zeepbel doorprikt. Ook marathonlopers zijn niet immuun voor het zinloze geweld en haat in onze samenleving. Stadsmarathons zijn per definitie massa-bijeenkomsten en dus mogelijke doelwitten voor terroristische acties. Als vader van twee jonge kindjes neem ik liever geen enkel risico en laat ik de grote stadsmarathons voortaan links. Het verdriet van Boston is ook dat van alle marathonlopers ter wereld. You can run, but you can't hide.