De belofte

De Duitse journaliste Nadine Ahr (1982) schetst in haar eerste boek “De belofte” (vertaling van: Das Versprechen) een ontroerend portret van haar geliefde grootouders Ria en Edwin. De aanzet voor haar waargebeurd en openhartig verhaal over liefde en dementie was een artikelenreeks die ze in opdracht van het dagblad Die Zeit schreef. Daarin deed Nadine Ahr de bijzondere geschiedenis van haar grootouders uit de doeken.

Vertelfiguur is de kleindochter. Het verhaal vangt aan in de hete zomer van 1945. De relatie tussen Ria en Edwin verloopt door de moeilijke omstandigheden tijdens en na de Tweede Wereldoorlog bijzonder stroef en hun relatie loopt finaal op de klippen. Als ze mekaar enkele decennia later weer tegen het lijf lopen, laait de liefde echter weer hoog op en besluiten ze om mekaar nooit meer te verlaten. Hun herwonnen geluk begint echter barsten te vertonen als bij Ria de eerste tekenen van dementie opduiken met geheugenverlies, schrikaanjagende hallucinaties en waanbeelden. Het is een onwezenlijke situatie voor haar partner. Hij wordt geconfronteerd met een geliefde die hem niet meer herkent en begint te schreeuwen als ze hem ziet. Haar greep op de werkelijkheid raakt ze langzamerhand helemaal kwijt. Ze krijgt ook aanvallen van bewusteloosheid, waarvan de oorzaak niet te diagnoseren is. Edwin probeert haar zo lang mogelijk thuis te verzorgen maar als de toestand nog verergert dringt een drastische keuze zich op en moet hij zijn belofte met spijt in het hart verbreken.

“De belofte” is geen stilistische hoogvlieger maar biedt als psychologische roman en openhartig ego-document een realistisch portret van de verschrikkelijke gevolgen van dementie in een relatie. Het focust hierbij niet alleen op de patiënte maar ook op de ondraaglijke schuldgevoelens voor de partner als er geen andere oplossing rest dan een opname in een verzorgingshuis. Het boek werd in Duitsland bekroond met de Deutsche Reportersprijs 2013.