Oud nieuws over tapes, lange termijn opslag en cd-rot

Op de studiedag over digitalisering te Ieper was merkbaar dat er absoluut geen consensus bestaat over de te volgen strategie mbt de opslag op lange termijn van de moederbestanden. De erfgoedcel Ieper bewaart haar bestanden op harde schijf en overwoog een back-up op cd-r. Dat het onverstandig is enkel te vertrouwen op cd's en dvd's, daar was alvast iedereen van overtuigd. Oud nieuws of niet, Kurt Gerecke, opslagexpert in dienst van IBM Duitsland, onderzocht honderden schijfjes, en kwam tot de conclusie dat zelfgebrande cd's maar een korte levensduur hebben. Het probleem zit hem in de zachte laag waarop bij cd-r en cd-rw schijfjes de informatie door de brander wordt weggeschreven. Deze laag blijkt verre van slijtvast. Hitte, zonlicht, vette vingers en de inkt die gebruikt is om het etiket te beschrijven tasten de laag aan, en breken deze langzaam maar zeker af. De meeste gebrande cd's hebben een levensduur van niet meer dan vijf jaar. Bij goedkopere cd's beginnen de problemen al bij twee jaar. DAt belooft, de eerste cd-r's die ik brandde zijn al vijf jaar oud en functioneren vandaag nog.
Aan de cd-rot, zoals de slijtage van cd's heet, is weinig te doen. Je kunt het proces hoogstens wat vertragen door de schijfjes op een donkere plaats met een constant koele temperatuur te bewaren. De luchtvochtigheid mag ook niet meer dan vijftig procent bedragen. Gerecke is ook niet kapot van andere digitale opslagmedia. Ook harde schijven en usb-sticks zijn aan slijtage onderhevig en gaan minder lang mee dan je zou denken. Gerecke heeft nog het meeste vertrouwen in de ouderwetse magnetische tapes. Deze gaan 30 tot 100 jaar mee. Rest de vraag of er over 20 jaar nog apperatuur zal bestaan om de tapes mee uit te lezen. (bron: e-magazine Digitale Revolutie)

Technorati Tags: digitalisering, Ieper, preservatie