Undercover

Ik heb een zwak voor goede covers. Covers zijn vaak als suikerspin, bij de eerste beluistering gaat het er meteen lekker in, zoet, maar het is zo weer vergeten. Van bijv. The Smiths worden talloze song gecoverd, maar slechts heel sporadisch levert dat iets op dat meer dan een keer beluisterbaar is. Billy Bragg komt nog het dichtst bij de essentie met zijn versies van Jeanne en Never Had No One Ever. Maar ik ging het over goede covers hebben. Wat Johnny Cash op zijn laatste platen deed met nummers van Depeche Mode (Personal Jesus) , U2 (One) en Nine Inch Nails (Hurt) was vaak mooier dan het origineel, of toch zeker pakkender. Zijn versie van I can See a Darkness (Bonnie Prince Billy) was ook ijzingwekkend, Will Oldham deed zelf de backing vocals. Andere mooie, tijdloze cover: de bloedstollende, intense versie van I Believe To My Soul door The Animals, oorspronkelijk een Ray Charles nummer. Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik dat nummer al beluisterd heb. Vroeger op kot op krakend vinyl en nu ook op cd (the complete work of the Animals).

"Walk on By" (Burt Bacharach), met lyrics van Hal David en een grote hit voor Dionne Warwick eind 1963, is nog zo'n klassieker die vermoed ik honderden keren gecoverd werd. Ik heb het nogal voor de felle versie van The Stranglers die meteen ook bewezen dat er wel degelijk punks waren die hun instrumenten ook effectief konden bespelen. Latere eigen nummers als Golden Brown, Strange Little Girl bewezen dat in de jaren tachtig met verve. Tenslotte nog wat chauvinisme, bijna alle covers van Arno zijn geslaagd en de back catalogue van Jacques Brel blijkt ook vaak onverwoestbaar. Wat Nina Simone met Ne me Quitte pas en David Bowie met Amsterdam deden hoort ook in de categorie grote klasse thuis.

In de categorie bizarre covergroepen hoort Nouvelle Vague thuis, ze zorgen voor een metamorfose van ijskoude new wave in zuiderse warmte, zoals deze Eisbaer, original van het Zwitserse Grauzone. Ook het claustrofobische I can't escape Myself van The Sound krijgt zo'n behandeling. De realiteit is grauw en in zwart-wit maar met de Franse touch krijgt het de allures van een kitscherige Henry Mancini melodie.