>
- Link ophalen
- Andere apps
Het bijzonder fraai uitgegeven debuut van Maurice Seleky is een intrigerende coming-of-age roman. “Ego Faber” verhaalt de lotgevallen van die drie jongens, boezemvrienden die samen het leven in Amsterdam ontdekken en volwassen worden. De roman heeft een glasheldere structuur met een proloog, epiloog en daartussen 59 korte hoofdstukken, door de auteur genummerd als composities. In die proloog is er meteen een mokerslag met de begrafenis van een van de drie jongens. Hoe is het zover kunnen komen? Een naamloze vertelfiguur steekt van wal. Het wordt een openhartige bekentenis waarin liefde, obsessie en vermeende vrijheid de rode draad vormen.
Setting is Amsterdam bij het begin van het derde millennium. Op de trein ontmoet de verteller de mysterieuze Ego Faber, een jongen die in Amsterdam opgroeide. Ze raken aan de praat over de aanslagen op het World Trade Center in New York. Ook Amsterdam raakt in de ban van het terrorisme en de permanente dreiging van nieuwe aanslagen. De verteller heeft net zijn eindexamens achter de rug en wil in Amsterdam van het echte leven proeven. In Ego Faber vindt hij de perfecte gangmaker. Samen met zijn andere vriend Rein schuimen ze alle feestjes in Amsterdam af. Later maken ze ook uitstapjes naar clubs in hippe steden als Berlijn of London, steeds weer op zoek naar sex, drugs and rock ’n roll. Faber blijkt een populaire gozer te zijn, die alle meisjesharten sneller doet kloppen. ‘I love Ego Faber’ is een vaak weerkerende graffiti. De vertelfiguur raakt enorm onder de indruk van deze enigmatische jongen. Hun innige vriendschap wordt echter zwaar op de proef gesteld als een bloedmooi meisje haar intrede maakt. Zara luidt haar naam en ze begint een passionele relatie met Faber. De verteller is echter ook smoorverliefd op Zara en ligt op vinkenslag. Van nabij observeert hij hoe de verhouding tussen haar en Ego evolueert.
Ego Faber is oppervlakkig én diepzinnig, beklijvend, wisselvallig en herkenbaar. Maurice Seleky is duidelijk schatplichtig aan Joost Zwagerman maar ook Ronald Giphart is nooit ver weg. Ook enkele Angelsaksische invloeden sijpelen in zijn proza door, zoals Martin Amis (The Rachels Papers) en Bret Easton Ellis (Less Than Zero). Het is een eigentijds en gevoelig portret van de Y-generatie die volgens het hoofdpersonage ‘op de romantiek van gisteren leeft en geen verhaal te vertellen heeft’. De personages willen vooral lol trappen maar raken tegelijkertijd ook steeds sneller uitgekeken op alles. De eerste experimenten met harddrugs zijn een logisch gevolg. Alles is goed om de verveling een hak te zetten. Ondertussen maken ze hun belevenissen wereldkundig via Facebook. Ze lijken echter apathisch en onverschillig ten overstaan van de actualiteit. De moorden op Pim Fortuyn en Theo Van Gogh en 9/11 weet hen amper te raken. Maar in hun hoofden stormt het. Het verloop en de intriges zijn vervolgens redelijk voorspelbaar, met een ongewenste zwangerschap en de ultieme keuze tussen liefde en vriendschap. Maar het proza van Seleky is zo onstuimig en aanstekelijk dat je onherroepelijk meegezogen wordt in een symfonie van gemoedsbewegingen. Een knap debuut dat schippert tussen ongebreidelde levenslust en vage melancholie.
Maurice Seleky: Ego Faber
Anthos, 2010, 192 p