Hondelente

In Hondelente haalt Patrick Modiano herinneringen op aan een lang vervlogen vriendschap met een fotograaf. Hoewel de vriendschap slechts van korte duur was, bleek Jansen, de fotograaf, een grote invloed uitgeoefend te hebben op de toen nog prille schrijver. Jansen trachtte de stilte door middel van zijn fotografie weer te geven. Kan men daar ook in slagen met woorden? Patrick Modiano schrijft uiterst minimalistisch proza. Met weinig woorden wordt er veel gesuggereerd. De roman telt slechts 103 pagina's, is in een groot lettercorps gedrukt, maar moet met de grootste omzichtigheid gelezen worden. Plaats- en straatnamen worden steeds nauwkeurig vermeld, de sfeertekening is uitstekend en doet filmisch aan. In een heldere en eenvoudige stijl, die aan L'Etranger van Albert Camus doet denken, tast de verteller zijn geheugen af. Wat is er van de fotograaf terechtgekomen? Is hij in het niets verdwenen om het natuurlijke licht te kunnen vangen? Ook over de werking van het geheugen mijmert hij er op los. Het lijkt soms op een proces dat vergelijkbaar is met polaroidfoto's. Maar niets is zeker. Vroeg of laat vallen we allemaal in een zwart gat. Gaaf boekje van een getalenteerd schrijver die dit jaar bekroond werd met de Prix mondial de la Fondation Simone et Cino del Duca voor zijn gehele oeuvre. Eind 2007 verscheen bij Points Seuil een fraaie verzamelband met de romans Remise de peine, Fleurs de ruine en Chien de printemps. De prima Nederlandse vertaling van Edu Borger dateert uit 1995.

Patrick Modiano, Hondelente

Oorspr. titel: Chien de printemps

Vert. door Edu Borger

Meulenhoff, 1995

ISBN: 9789029046299