Spoor naar de Marais

Nestor Burma in het derde arr. van Parijs.

Vijftien van de twintig arrondissementen van Parijs werden door Léo Malet vereeuwigd in zijn "Nouveaux mystères de Paris". Het uit 1955 daterende "Spoor naar de Marais" is het vierde deel dat in het Nederlands vertaald werd en uitgegeven in de reeks Europese thrillers van wereldniveau. De oorspronkelijke Franse titel was "L'Ours et la Culotte". Locatie is dit keer de Marais, de gezellige, pittoreske maar ook enigmatische joodse buurt van Parijs, begrensd door de Boulevard de Sebastopol, de Seine en de Bastille. Prive-detective Nestor Burma start zijn onderzoek aan de Quai d'Orleans. De kunstschilder Fred Baget treft na een nachtje stappen niet enkel de spreekwoordelijke kater, maar ook het lijk van een jonge vrouw. Door zijn black-out weet de kunstenaar niets meer van de voorbije nacht. Zijn goede vriend Burma moet hem uit de nood helpen. Het spoor leidt de detective algauw naar de eigenzinnige journalist Jacques Ditvrai, die ondanks zijn naam al eens een loopje met de waarheid durft te nemen. Het is het begin van een wervelend avontuur, waarin Nestor Burma af en toe een stevige tik in ontvangst moet nemen, maar ook plezierige contacten met weelderig gevormde prostituees heeft en iets minder aangename confrontaties met hun pooiers van de Rue de Sebastopol. 

Net zoals in "Mist rond de Pont de Tolbiac" is Malet erin geslaagd om een Parijse wijk wonderwel in kaart te brengen met het mooie Place des Vosges omringd door de impressionante huizen met hun mysterieuze binnenplaatsen. De Marais is een levendige buurt met zijn vele winkeltjes, galeries en bars waar ieder glas naar meer smaakt. Malet had er duidelijk zin in. De links naar het surrealisme zijn weer legio. En aan politieke correctheid had hij lak. Echo's van antisemitisme zijn nooit veraf. Een joodse vrouw wordt gemakshalve wel eens 'smous' genoemd. Maar ook dat maakt deel uit van het universum dat Léo Malet in zijn detectives schept, het is de taal van de straat, en niet die van de hypocriete bourgeoisie. Het is een mooie evocatie van het Parijs van de jaren '50, met een rusteloze  en immer pijprokende detective zoekend naar nieuwe sporen van misdaad. Het boek werdlater bewerkt tot televisiefilm en er bestaat ook een gestileerde stripversie van, getekend Tardi.

Léo Malet: Spoor naar de Marais (Signature Baarn, 2001), ISBN 90-6801-746-2.