De schaduw van Congo

>

Een zee van informatie

 



Half oktober was er een kermis in Oostende, maar ik liet de attracties op het Wapenplein links liggen en trok naar het Kursaal voor Informatie aan Zee. Het was fijn om weer een echte conferentie te kunnen bijwonen. Dat had ik gemist, de informele contacten in real life, waar er wat meer gezegd wordt dan tijdens online meetings. Al was het aanvankelijk wat onwennig. Was handen schudden weer toegelaten of moest je een vuist of elleboog aanbieden? En zowaar ook enige keuzestress bij het zien van het uitgebreide programma, met op papier interessante lezingen die simultaan plaatsvonden. Uit ervaring wist ik dat je in dat geval altijd moet beginnen met de zekerheden – zijnde de koffie- en lunchpauzes – en de keynotes, die dit jaar overigens zeer begeesterend waren.

Freek de Jonge liet zich ooit ontvallen dat er pas sprake is van een ramp als het rampenplan niet werkt. Daar moest ik aan denken tijdens het volgen van de workshop Samenwerken bij calamiteiten op dag twee van Informatie aan Zee. De spreker gaf een concreet stappenplan over hoe om te gaan met waterschade, iets waar we allemaal wel mee te maken gehad hebben. Totale controle is immers een illusie. In elke bewaarinstelling loopt er vroeg of laat wel iets fout. Maar gedeelde expertise en een calamiteitenkit kunnen al veel verhelpen.

Ook boeiend was het panelgesprek over de informatieprofessionals van de toekomst. Het panel bestond uit professionals uit de bedrijfssector en het publiek uit overheidspersoneel, dus dat zorgde wel voor wederzijdse verwondering. Er werd gegoocheld met Engelse titels als information management consultant of information quality manager, maar het leek me toch vooral een semantische discussie. Een van de panelleden noemde het een KIT, een kennis- en informatieteam dat de hele organisatie ondersteunt. Er werd ook op gewezen dat tachtig procent van de informatie nooit geconsulteerd wordt en dat er veel strenger afgevoerd moest worden. Dat lijkt me eerder het bewandelen van het bedrijfsmatige efficiency-pad dan het voor volgende generaties verzamelen, bewaren en ontsluiten van informatiedragers.

Conclusie – althans de mijne – was dat het beroep van bibliothecaris of archivaris ook in een juridische en technologisch snel veranderende context essentieel blijft voor elke instelling die zichzelf serieus neemt. En zo ging ik na Informatie aan Zee met hernieuwd vertrouwen in ons vak naar huis.

 

Column geschreven in opdracht van VVBAD en oorspronkelijk gepubliceerd in META: Tijdschrift voor Bibliotheek en Archief, 2021(9).